Ik word de laatste tijd geregeld benaderd door ouders die zich zorgen maken om hun kind. Een ouder zal dat altijd doen, maar in sommige gevallen gaan die zorgen iets verder dan de 'normale' zorgen, omdat hun kind zich bijvoorbeeld 'anders' is gaan gedragen.

 

'Mijn kind is de laatste tijd zo gespannen en explosief als hij thuis is. Op school gaat het goed volgens de leerkracht, maar thuis maakt hij ruzie met zijn broertje en zusje. Er valt dan ook niet tegen hem te praten en hij kan zijn rust niet vinden. Hij kan dan niet vertellen wat er aan de hand is. ik wil hem zo graag helpen maar ik weet niet hoe.'

 

'Mijn dochter gaat de laatste tijd met veel buikpijn en hoofdpijn naar school. Ze vindt het er niet leuk. Ze wordt buitengesloten van activiteiten en de kinderen negeren haar. Ik zou zo graag willen dat ze met plezier naar school gaat en dat ze zich goed voelt over zichzelf.'

 

Dit zijn slechts enkele voorbeelden van vragen die voorbij komen, maar die voor veel mensen wel herkenbaar zijn.

Als kindercoach probeer ik deze kinderen en hun ouders te helpen door ze te laten inzien wat zij nodig hebben. Denk hierbij aan: wanneer pak ik mijn rust? En hoe dan? Wie heb ik nodig om mij er aan te herinneren wat ik kan doen als ik me druk/boos/verdrietig voel?

Om dat te kunnen leren moeten kinderen weten wie zij zijn; wat zijn mijn karaktertrekken en eigenschappen? Wat zijn mijn talenten? Maar ook; wat zijn mijn valkuilen? En hoe draai ik die om? Hoe maak ik mijn negatieve gedachten weer fijn en positief?

Maar ook hoe je overkomt op de wereld is belangrijk; wat vertelt mijn lichaamshouding? Komen mijn woorden overeen met mijn gedragingen en komen mijn gedragingen overeen met mijn woorden?

 

De rol van ouders moet hierin niet onderschat worden. Immers, als zij niet praten over wat hen dwars zit, hoe moet een kind het dan leren? En waar ligt de grens in wat je deelt? En hoe deel je het dan? Hoe maak je moeilijke onderwerpen überhaupt bespreekbaar?

Wij volwassenen hebben ook niet altijd geleerd hoe we moeten praten over onze gevoelens. We hebben geleerd om ze weg te stoppen en door te gaan, omdat ook onze ouders dat zo hebben meegekregen van hun ouders. En niet omdat onze voorouders niet wilden dat er over gevoelens gepraat werd, maar er was simpelweg geen ruimte voor. Er was oorlog, er moest overleefd worden. Er moest gewerkt worden, grote gezinnen moesten onderhouden worden. Stilzitten was er gewoon niet bij.

 

Hoewel we nu weten dat het helpt om te praten en we ook constant tegen onze kinderen zeggen; praten is belangrijk, praten helpt om je hoofd leeg te maken, praten helpt om de situatie in perspectief te zien, etc., doen wij het ook nog veel te weinig.

Onze gevoelens geven we gewoon door aan onze kinderen. Super onbedoeld natuurlijk! We willen namelijk niets liever dan dat ons kind zich goed voelt. Maar alles wat wij niet verwerken, waar wij niet mee leren omgaan, waar wij overheen denderen omdat we moeten 'overleven', geven we onbewust en onbedoeld door aan onze kinderen. Zij kunnen er vervolgens niet mee uit de voeten, omdat ze niet weten waarom ze zich zo voelen.

 

Dus laten we met elkaar leren hoe we moeten praten, hoe we communiceren, hoe we ons gedrag en onze woorden laten matchen en laten we vooral het goede voorbeeld geven.

Kom je er zelf niet meer uit? Weet je niet hoe je het aan moet pakken? Je bent niet de enige en je bent zeker niet alleen!

Denk je dat ik wat voor jullie kan betekenen? Laat het me dan weten, dan helpen we elkaar weer een stap verder.

 

Want een ouder in zijn kracht, is een kind in zijn kracht. En andersom!