HIEP HIEP HOERAAA!!!

Felicitas Kindercoaching werd op 1 augustus alweer 2 jaar!

En stiekem voelde ik me weer even een klein kind dat jarig is; de gezonde spanning voor het onbekende wat komen gaat.

Nou heb ik er op deze dag geen openbare aandacht aan besteed. Het is zomervakantie, mensen hebben andere dingen aan hun hoofd.

Maar mijn vriend en ik hebben er wel even bij stil gestaan en lief als onze vrienden zijn, deden zij een toost met ons mee.

Een intiem momentje voor mezelf, waar anderen niet zoveel bij voelden. Maar wat voelde ik mij bijzonder trots op Felicitas Kindercoaching en daarmee op mezelf! Want ik bèn Felicitas Kindercoaching.

Onzeker als ik was (en nog ben) begon ik in 2017 aan de weg om kindercoach te worden. Ik ging het eerste daglicht als ondernemer zien, een beetje aftasten en mijn gezicht voorzichtig laten zien. Ik ging stapjes zetten, ik ging vooruit. Af en toe ging ik even onderuit en dan vroeg ik me af wat voor zin het allemaal had en waar ik het voor deed. Maar juist die laatste vraag herinnerde mij weer aan het waarom; ik wil dat kinderen èn ouders zich gezien, gehoord en begrepen voelen. Ik wil dat gezinnen gezin zijn, verbonden zijn. Ik wil dat geen enkel kind of geen enkele ouder zich meer alleen hoeft te voelen, omdat hij/zij denkt dat hij anders is dan de anderen uit het gezin.

De laatste jaren heb ik uit eigen ervaring mogen leren dat mijn zussen en broer zich, net zoals ik, zo vaak anders hebben gevoeld; het buitenbeentje. En allen hadden we daar een andere reden voor, maar alle redenen waren waar. Onze beleving was waar. Echter doordat ik nu weet dat we dit allemaal hebben gevoeld, ben ik me meer verbonden gaan voelen. Ik denk dat de anderen dit niet zo ervaren, omdat zij er niet zo bewust mee bezig zijn geweest. Maar voor mij was het een verademing; we horen wèl bij elkaar.

We hebben allemaal gemeen dat we ons af en toe anders voelen dan de anderen. Zo vond ik namelijk dat ik niet hetzelfde was als zij, omdat ik serieuzer in het leven sta, meer nadenk over wat ik doe. Ik ben (meestal) niet zo impulsief en ik deed niet snel dingen die niet mochten. Mijn broer en zussen waren wat makkelijker, minder geremd. Daarom zag ik hen samen. Maar zo zag mijn zus, als oudste, haarzelf buiten mijn broer, zusje en mij staan. En mijn broer, als enige jongen, voelde dat hij niet tussen ons dames paste. En mijn zusje, als jongste, kreeg nooit nieuwe ervaringen; wij hadden alles al meegemaakt voor haar.

En zo vonden we voor elkaar dat we onderling allemaal een connectie hadden (lekker invullen voor de ander en nooit bespreken). En die connecties waren er ook. Dus waren we verbonden. En dat zijn we nog steeds. Meer op afstand, nu we allen niet meer bij onze ouders wonen. Maar we zijn er voor elkaar. Als we elkaar nodig hebben, staan we er. Als we iets te vieren hebben, staan we er.

Familie is belangrijk. En het mag gezegd worden; ik houd van ze. Stuk voor stuk, mijn ouders, mijn zus, mijn broer en mijn zusje. Mijn mooie, luidruchtige, gezellige familie. En niet te vergeten mijn schoonzusje en mijn vriend, die ook als echte familie binnen ons gezin zijn gaan voelen.

Maar even weg van mijn eigen ervaring en de reden om kindercoach te worden en terug naar het 2 jarig bestaan van mijn praktijk, Felicitas. In die 2 jaar ben ik gaan ervaren hoe het is om te mogen doen waar ik zoveel van houd. Werken vanuit vrijheid, vanuit eigen inzicht, vanuit intuïtie.

En ik ging merken wat voor mij wel werkt, en wat niet werkt. Zo ben ik al vrij snel gestopt met de standaard intakevragenlijst. Ik vond het niet leuk. Ik wilde luisteren, ik wilde kennis maken, ik wilde observeren. Ik ben de gesprekken open ingegaan, en dat was fijn. Maar ik miste iets. En nu, na 2 jaar, heb ik een nieuw idee. Een nieuwe manier om de intake te doen. Mijn manier om de intake te doen. En ja, het is even weer spannend. Hoe goed ik mijn idee in mijn hoofd ook vind, en hoe enthousiast ik er ook van word; wat vinden mijn cliënten ervan? Zij gaan immers het gesprek met mij aan. En zo heb ik mij in de afgelopen 2 jaar geregeld onzeker gevoeld. Maar ook dapper, en strijdlustig. Want ik kan best koppig worden omdat ik DENK dat mensen iets van mij of mijn manieren vinden. Dus ik ga tegen mijn eigen ideeën die ik heb over wat anderen van mij vinden vechten.

Grappig hè? Want ik vecht dus tegen mijn eigen stemmen, mijn demonen. Maar ik ben ze de baas! En dus ga ik het komende jaar op deze nieuwe manier de intakes doen. En dan zie ik wel waar het schip strand.

Ook iets wat ik heb geleerd door mijn eigen praktijk; als je het niet op je eigen manier doet, dan werkt het niet. Doe waar je je goed bij voelt.

Heerlijk cliché allemaal, maar ik moet toch echt toegeven dat het, voor mij in ieder geval, waar is.

Dus 1 augustus j.l. heb ik, samen met mijn vriend en een stel vrienden, geproost. Geproost op mijn eigen ontwikkeling, geproost op Felicitas Kindercoaching, geproost op allen die al bij mij zijn geweest en mij hun vertrouwen hebben gegeven, en vooral op nog een mooie, bloeiende toekomst voor mij en mijn praktijk. Op naar het volgende, vast wel fantastische jaar! Volgend jaar word ik 3. Ik ga mijn 3e jaar in. Spannend, ik ga mijn eigen 'ik' ontwikkelen. Net als het kind van 2.

En wat ben ik trots!